Op 09 december 2020 ben ik bevallen van mijn eerste zoontje: Ilay Mosi. Mijn zwangerschap was alles behalve makkelijk. Ik had een burn-out. Dagelijks voelde ik stress, angst en kon niet van mijn zwangerschap genieten zoals ik altijd gehoopt had. De bevalling voelde als een enorme overwinning, en de komst van lieve kleine Mosi moest dan ook goed gevierd worden. Maar, door de globale pandemie kon dat niet. Daarom kreeg ik van mijn lieve zus en broertje een fotoshoot cadeau. Samen met Nikki.
We besloten om thuis te fotograferen, en hier was ik stiekem enorm blij. Op 22 december 2020 maakte ik de deur voor Nikki open. Daar stond ze dan: bepakt en beladen, met een glimlach op haar gezicht. Ikzelf stond nog op survival modus… Totdat Nikki ons als gezin vastlegde.
Door de manier waarop ze ons begeleidde tijdens de shoot, brak ik. Maandenlang werd ik overladen met angst, maar tijdens de shoot werd ik overladen met trots, liefde en zag ik voor het eerst wat voor prachtig iets mijn partner en ik samen met ons zoontje vormden: ons eigen gezin.
Deze shoot zou ik met niemand anders gedaan willen hebben dan met Nikki. We kennen elkaar al langer. Het voelde dan ook veilig om de shoot met haar te doen. Met zoveel liefde, rust en geduld heeft Nikki ons als gezin vastgelegd. Er was ruimte voor een lach en een traan, ruimte om mijn zoontje te voeden, ruimte voor alles… Alles mocht en alles kon.
Het eindresultaat is onbeschrijflijk. Iedere keer als ik terug kijk naar de foto’s zie ik niet alleen een kersvers gezin, maar ook een mama die een van haar stille strijd heeft overwonnen. De trots die ik op dat moment voelde, spat van iedere foto. De liefde voor ons zoontje, is te zien in elke blik. De eigenheid van mijn zoontje, komt naar voren elk detail.
Iedere foto verteld iets waar geen woorden voor te vinden zijn, en niemand anders zou dit zoals Nikki hebben kunnen vastleggen.
February 26, 2022